در این مجموعه یادداشت به معرفی نسل جدید دانشگاهها در دنیا و مقایسه آن با نسل گذشته با رویکرد تفکر سیستمی خواهیم پرداخت.
درسهایی که به صورت مجازی در اینترنت ارائه می شوند و ظرفیتی برای تعداد افراد شرکت کننده در آن وجود ندارد و به راحتی از طریق اینترنت برای همه در دسترس است را MOOC (Massive Online Open Courses) می نامند. علاوه بر ابزارهای آموزشی همچون متن ها و یادداشتها، ویدئوها و سایر موارد در این فضا، محیطی تعامل گرا نیز برای دانشجویان، اساتید و دستیاران آموزشی به وجود آمده است.
به دو صورت میتوان دروس مورد نظر را گذراند. رایگان یا همراه با گواهی گذراندن درس از طرف دانشگاه مورد نظر که مبلغی را باید پرداخت نمود.
از سایت های فعال در این زمینه می توان به Coursera، Udacity یا edX نام برد که برای مثال edX با دانشگاه هایی همچون MIT، Harvard، UC Berkely در ارتباط است. نیویورک تایمز سال 2012 را سال توسعه این نوع دانشگاه های مجازی در امریکای شمالی یادآور شده بود.
در یادداشت دیگری به تحلیل چرخه علت و معلولی حاکم بر این سیستم می پردازیم و معایب و مزایای آن را با سیستم دانشگاه های حقیقی مقایسه خواهیم نمود. این تحلیل بر پایه پژوهشی است که در دانشکده مدیریت دانشگاه McGill در سال 2014 انجام شده است.
تحلیلی هم مجله اکونومیست درباره موک ها در شماره جون-جولای خود داشت که جالب بود. منتظر نوشته های حضرتعالی در این باره هستیم.